شعر ۱۷

آه مادر بزرگ 

بیهوده مگرد 

دیگر هرگز کودکانت را 

در حوالی تاریک و روشن شب نخواهی یافت 

جا گذاشته ای در اعماق دست نیافتنی زمان 

        دختر بچه ی هفت ساله ات 

                       و قرآن خطی پدربزرگ را 

چه حقیر است انسان 

وقتی در آشفتگی ذهن بی تاریخش 

                           راه خانه اش را نمی یابد 

بهمن 1391