رباعی_دوبیتی_شعر کوتاه
مجموعه اشعار مقداد قنبری مزیدیرباعی_دوبیتی_شعر کوتاه
مجموعه اشعار مقداد قنبری مزیدیرباعی: کو کودکی ام؟
طی شد به هزار آرزو کودکی ام
با جبر زمانه روبرو کودکی ام
ای تو! تو زمانه ی ستم پیشه بگو؛
کو خنده ی بی بهانه کو کودکی ام؟
م. مزیدی
رباعی: کوچ درخت 115
تن پوشِ سپیدِ برف بر تن کرده
با باد هوای قصه گفتن کرده
بی فایده است، ماندن گنجشکان
وقتی که درخت قصد رفتن کرده
م. مزیدی
رباعی: 114
با بغضِ شکسته ابرها می بارند
آهسته به روی قبرها می بارند
ماندن دگر آرزوی آدم ها نیست
از کاسه تمام صبرها می بارند
م. مزیدی
رباعی 112
از مهر و محبتِ هم آکنده شدیم
از دوریِ هم، چو مرغِ سرکنده شدیم
گفتیم کنار یکدگر می مانیم
رفتیم و ز گرد هم پراکنده شدیم
م. مزیدی
رباعی: فراموشی 111
حرفی، سخنی، درد دلی، فریادی...
ای کاش کسی سراغ ما می آمد
یک قاصدکی، غبار راهی، بادی...
م. مزیدی
رباعی پاییز سلام ۱۱۰
رباعی ۱۰۹
با بغض شبی از این حوالی رفتیم
بی دلبر خویش با چه حالی رفتیم
در یاد کسی نمانده بودیم انگار
از کوچه ی عشق دست خالی رفتیم
م. مزیدی
رباعی ۱۰۸
افتاد ز روی بام ما تشتی که...
تفتیده و خشک و بی ثمر دشتی که...
خوابی که ادامه داشت تا آخر عمر
گشتیم و نبود راه برگشتی که...
م. مزیدی
رباعی 107
می دید عذاب و غصه و درد مرا
پیشانی سرد و صورت زرد مرا
گفتم غم عشق ناخوش احوالم کرد
بی حوصله نزد دکتر آورد مرا !
م. مزیدی
رباعی 104: مذاکرات شاعرانه
ما بر سر اعتقادمان می میریم
کاری که نکرده ایم و پایش گیریم
عهدی که نبسته اند زیرش بزنند
قولی که نداده ایم پس می گیریم
م. مزیدی
رباعی 103
پیمان تو بسته می شود یک روزی
بندی که گسسته می شود یک روزی
از کعبه به سوی کوفه خواهی آمد
بغضی که شکسته می شود یک روزی
م. مزیدی
رباعی 101
رباعی طالع اشتباه
صد حسرت و درد و آه همراهم بود
یک طالع اشتباه همراهم بود
یک لحظه رها نکرد دستانم را
از روز ازل گناه همراهم بود
م. مزیدی
شعر تازه 96
برای سوختن آماده ام اما...
خراب و مست جام باده ام اما...
چو لیلی، میل عشاق دگر دارد
چو مجنون، دل به دستش داده ام اما...
***
قدی رعنا چو سرو ناز دارد
دلی عاشق کش و طناز دارد
خمارآلوده چشمان نگارم
نشان از نرگس شیراز دارد
***
معشوق به بر، بساط بزم آماده
دستی رخ یار و دست دیگر باده
امشب به حساب کافرانم بنویس
کافر شده را چکار با سجاده؟
م. مزیدی
رباعی ۷۱
پر رنگ و ریا و حیله و تزویری
خیری ز تو گر به کس رسد، می میری؟
هر جور و جفا به حق مردم کردی
زان دست که داده ای تو پس می گیری
رباعی ۶۹
از دور به ساحتت ارادت دارند
محرم نشده قصد زیارت دارند
حیرانم از این نیامدن آقا جان
اینجا به نبودن تو عادت دارند
رباعی ۶۶
لعنت به هر آنچه آشنا و فامیل
توجان ندهی نسیه به هر عزرائیل
دست از سرِ من بکش، نمی دانی تو؟
این کرکره ی کشیده یعنی، تعطیل
92/2/16
رباعی ۶۴
از کارِ نکرده ات پشیمانی تو
هر لحظه به کارِ خویش می مانی تو
زین راه که می روی به دریا نرسی
از بس که کج و خلافِ جریانی تو
رباعی ۶۳
گیرم که به تیزی و بُزی، بازی تو
هم ساده و هم بلند پروازی تو
هرچند نود دقیقه بازیست ولی
در وقتِ اضافه باز می بازی تو
رباعی ۶۲
من دست نهاده ام که یعنی خاموش
این پارتیشن مدرن هم، دارد گوش
زیرابِ من و تو را همو خواهد زد
آن آدمِ کر که در خفا دارد گوش
رباعی ۶۱
از بحرِ طویل و مثنوی بیزارم
کی حوصله ی زیاده گویی دارم
گر مصرع کوتهی، بنامندش شعر
صد دفتر شعر از میان بردارم
رباعی ۶۰
هرچند به چشم ما خجالت بار است
دیوار کجی که کوچه را پیچانده
یک بوته ی یاس در دلش پنهان است
زان روست که استوار و برجا مانده
رباعی ۵۹
این دغدغه های زندگی، بازی نیست
پروازِ بلند، کار هر بازی نیست
گیرم که مواجبی نمی گیری تو
هرخدمتِ رایگان که سربازی نیست
رباعی ۴۷
نه راحتی و قرار دارم بی تو
نه طاقت انتظار دارم بی تو
نه خدمت لعنتی تمامی دارد
نه حوصله ی فرار دارم بی تو
۹۲/۱/۲۰