شعر ۲۰

از سیاره ی بهشت آمده بودیم همگی 

خسته ی راه و پشیمان از گناه 

خیلی وقت ها پیش بود 

ما که آمدیم 

زمین سنگین تر شد 

و آرام تر چرخید 

آنگاه، آب ها آرام گرفتند 

و رستنی ها رستند 

و آدم مخفیانه با خود 

یک دانه گندم آورده بود 

زمین سنگین تر شده بود 

و آرام تر می گشت 

و همه جا گندم روییده بود 

حالا زمین 

آنقدر آرام می گردد 

که جاذبه اش را از دست داده 

و قوت قالب همه گندم شده 

مجبور شده ایم 

دنبال یک سیاره ی قابل سکونت جدید بگردیم  

که برای 7 میلیارد انسان 

جای هبوط  

به اندازه ی کافی داشته باشد 

6/11/1391